Radosna twórczość własna

czyli co się robi, żeby się nie uczyć...

   We wtorek mam egzamin z rachunkowości, więc postanowiłam się zacząć uczyć... Po południu, bo przecież mam czas. Jednak po owocnym w śliczne nowiutkie ubranka wypadzie do galerii, siadłam przy komputerze, włączyłam muzykę... Zachciało mi się słuchać Budki Suflera. Jedna piosenka, druga, siódma... Dobra, trzeba się uczyć. Poszłyśmy ze współlokatorką do kujni (lektorium właściwie - pomieszczenie przeznaczone do nauki w akademiku). Ale tam było gorąco! Otworzyłam więc okno. Mimo posiadanych 27 ugryzień komarów, wolałam kolejne od uduszenia się. Był tam zabawny koleś, który doprowadzał mnie i współlokatorkę do łez. Nie zdawał sobie z tego raczej sprawy. Nie wiem, czy próbował złapać czy zabić w powietrzu komary, ale prze-śmiesznie to wyglądało. A poza tym, chyba go irytowałyśmy, bo prychał nerwowo. Taki miałam zabawowy humor, że powstało kilka miniaturowych wierszyków, zaczynających się tak jak teksty piosenek Budki Suflera. Oto i radosna twórczość:

To nie tak miało być

zupełnie nie tak

komary miały nie gryźć nas

nauki to miał być czas

pilnej nauki czas

Znowu w życiu mi nie wyszło

komarów milion przyszło

i strasznie mnie pogryzło

ale się nie dałam

połowę powybijałam

zemsty nadszedł czas

Chociaż płyną ostre nuty

w żyłach płonie krew

nikt do nauki nie poderwie się

bo to durne jest

Sza cicho sza

czas na ciszę

a ja komara

ciągle słyszę

Bzyczy i bzyczy

bzyczy i bzyczy

co dnia

i to mnie strasznie...

denerwuje

(było inaczej, ale będę kulturalna)

Wszyscy święci balują w niebie

złoty sypie się kurz

a do egzaminu tuż tuż

ale mi się nie chce uczyć już

   Poetka ze mnie kiepska, jak widać. Proza lepiej mi idzie. Tak mi się bynajmniej wydaje. Mam nadzieję, że chociaż ma to walory humorystyczne.

PS. Czytelnicze zaległości nadrobię po wtorku. Przepraszam.