Światło

            To był ciężki dzień dla Honoraty. Najpierw ciężka praca w biurze, której szef nie raczył docenić, a przecież zawsze daje z siebie jak najwięcej, żeby tylko sprostać wymaganiom. Następnie telefon ze szkoły. Agatka znowu narozrabiała. Co tym razem? Pobiła koleżankę, bo tamta ją wyzywała od najgorszych. A przecież sztuka rozwiązywania konfliktów przez rozmowę jest taka ciężka. Idealnym zwieńczeniem dnia były wyrzuty Adama, który nie mógł znieść faktu, że obiad będzie opóźniony. On przecież tak ciężko pracuje, gorący posiłek po powrocie do domu mężowi się należy, prawda?

            Nie wytrzymała. Wyszła. Poszła przed siebie z zamiarem rozchodzenia złości, smutku i ogarniającej jej bezradności. Tak się starała być dobrą pracownicą, idealną żoną i dobrze wychować dziecko. Jej starania diabli brali każdego dnia. Szła więc wzdłuż torów, zmierzając do nikąd. Znalazłszy się w tunelu, dała upust emocjom, wrzeszcząc na całe gardło, szlochając, wyjąc. Ręce opuściła bezradnie wzdłuż ciała, a głowę odchyliła do tyłu.

            Wokół niej zrobiło się jasno, spojrzała przed siebie. Ostatnim widokiem w jej życiu była nadjeżdżająca śmierć. Bo czasem światło na końcu tunelu nie oznacza dobrych wieści.